HÜZÜN ŞEHRİ

Kuzeyin rüzgârlarının sorgusuz sualsiz girdiği odalardan birinde, eteklerinde serçeler ağlar bir mahpus düşünün…

Baharlar, henüz tutuşmuşken pencere pervazlarında… Nisanları ağlatır bir gece gözlüydü, bakamazdı güneşe.
Pervazları sarmaşıklar sarmıştı; pervazları gece sarmıştı.
Gece kuytulardan çekile… Pencerenin baktığı bahçede bahar zümrütlerinin parıldamaya başlamasıyla birlikte kuzey rüzgârlarıyla tutunuyordu bahar, o mahpus gönle.
Bulutlar yürüyordu uzak semalardan martıların peşi sıra. İpeklilerinin arasından prangası görünüyordu, zincirlerinin şıkırtısı köhne sarayda yankılanıyordu sühân-ı lâl mahkûmun.

Ne vakit bir serçe konsa pervaza;(serçenin) küçücük pençelerinde yaraları kanardı. Nale-i ebkemdi; penceredeki kuşcağızdı titrek gönlü. Birden susardı her şey bu meçhule lisan dokuyan hücrede; birden konuştuğu gibi tüm lâl diller… Vakit tamam der, merhamet ederdi gece, sureti ölüme revan bu yüreğe… Tutunurdu sabahlar tebessümlerine, keder çiçekleri açtıran gamzelerinde azade bir hikâye gezinirdi.

“Bu bitmez gece eritirken mum alevi sevdamı… Göçmen kuşlar bile terk etmişken bu yorgun semaları… Ben niye mahpus bu kahkahası dökülmüş prangalara?”

Kelimelerin ucunu açtıkça kurşun rengi şafaklar söküyordu en çok, kesemiyordu hiçbir kelam böylesi mahpusluğun zincirini. Gece sabahına değemeden ayrılırken sevdalı gönlünden katreler bırakıyordu çiçeklere. Uzaklardan şehir ışıkları sızıyordu pencere köhnelerine. Elleri tutmuyordu. Dokunamıyordu saçaklara tünemiş şehrin ışıklarına. Şehir özlediği demekti. Ne’ler demekti şehir? Tutukluğu şehre… Şehirde tevkif edilişi… Şehirde hükmü, yaftası… Zindanı şehirde değilse de, gardiyanı şehirde…
Ölüm çizgisine kıyı… Sükût ellerine kınalı; rüzgârlar nereden eserse… Zamanın çıkınından bir el çıkarıp gece susuz dudaklarına sürse… Rüyalar yürütse içindeki çölde; kervanın serabı: Şehir… Gece…
Gözleriydi gece, yıldız sağanaklarına tutardı kederinden bi-haber şehri… Nisanlar kalkıp şehre yürürdü erik çiçekleriyle. Şehir yerle yeksan pembe-beyaz bir ölüme… Fırtınalardan uzak, soğuk bir hücreye neden siyah ölümler reva?

Kuzgunlar… Çınar… Çınarın, söyleyeceği çok; sözü yok. Karanlık-korkunç birer maske kuzgunların delici bakışlarından odanın gölge erişmeyen bir köşesine çömelip şehre yaftası için ah ediyordu. Hükme boyun eğiyordu. Tutukluluğu; tutkunluğu sabit…
Gecenin rahminde amansız hıçkırıklar zuhur ediyordu. Acının kalemine mürekkep için bu kadar kan dökmek niçin?

“Susturun kuzgunları? Yahut sesimi çalan şehrin ışıkları söndürün. Ahımla uyanacak bütün şehir göremediğim sabahlara…”

İniltileri gecenin içinde yiterken… Hıçkırıklarından yeni acılar doğururken gece, hala sancıyan çiçeklerini yoluyordu prangaları. Ne kadar daha? Ne kadar daha devam edecek bu geceler böyle?
Birden çiğnendi zümrütleri baharın… Geçip gitti kuzeyin rüzgârları. Gardiyanını kimler sevdi, kimler everdi, kimler koynuna aldı? Kim unuttu suçluyu? Boynundaki yaftayı; suçu? Ve dahi bu hücreyi? Eriyordu aynalarda ömrü. Sükût -simin-ber güzel- urganını dolamış boynuna; bekletiyordu ölümü kapı ardında… Erik çiçekleri şehre; bütün aşk şiirleri beyaz tenli kadınlara… Ve tüm sevdalılar sabaha…

Ve ipeklilerine karışmış prangasıyla o; geceye ram…
Ayrık otları neden sevilmez baharlarda biliyordu. Neden çiçek açardı ağaçlar? Bahar neden ona daha çok kanayan elleri; daha az tebessüm demekti? Ve bir doğum bir ölüm demekti…
Suç, şehrin sevdiği ancak affetmediği… Şehir suçlunun hem günahı; hem yaftası hem de idam fermanı…

Ki her şey gidince bu geceden, sesinde, yüreğinde bir tek şehir kalıyordu. Ellerinde de bir kâğıt; kızıl mürekkeple yazılı: SUÇLU…